Nieczęsto na pogrzebach rozlegają się brawa, tym razem jednak tak było. 11 maja na pogrzebie zmarłego cztery dni wcześniej bp. Józefa Pazdura.

Mów, Panie, bo sługa Twój słucha!

W powojennej historii archidiecezji wrocławskiej po raz szósty zdarzyło się, że pożegnano jej biskupa. Co charakterystyczne, pierwszych pięciu odeszło w ciągu dziesięciu lat (bp Paweł Latusek – 11 lutego 1973, kard. Bolesław Kominek – 10 marca 1974, bp Andrzej Wronka – 29 sierpnia 1974, bp Józef Marek – 3 marca 1978 i bp Wincenty Urban – 13 grudnia 1983). Szósty został pochowany 11 maja br. na cmentarzu parafii katedralnej, w grobowcu biskupów wrocławskich. Żył najdłużej z nich wszystkich – 91 lat i najdłużej był biskupem – 31 lat. Urodził się w Woli Skrzydlańskiej koło Limanowej, ale gdy miał trzy lata, jego rodzice za chlebem wyemigrowali do Francji. Ojciec pracował w kopalni, matka zajmowała się domem. Do Polski wrócili siedem lat później, ale już bez ojca. Ten zginął pod ziemią. Wkrótce wybuchła wojna. Pracowita i rozmodlona mama prowadziła gospodarstwo i wychowywała syna w trudnych warunkach wojennej okupacji. Pomagała Żydom, narażając swe życie, a synka posyłała na tajne nauczanie. Dlatego w 1946 roku Józek zdał maturę i zapisał się na Wydział Rolny Uniwersytetu Wrocławskiego. Miasto było wtedy wielką ruiną, jednak dla młodego chłopaka najmocniejszym doświadczeniem było oglądanie ruin kościołów. Któregoś dnia, przechodząc koło jednego z nich, pw. św. Michała Archanioła, zobaczył scenkę rodzajową: ludzi szukających księdza, potrzebujących rady, pocieszenia, rozgrzeszenia. Tyle wystarczyło. Józek z Woli Skrzydlańskiej koło Limanowej był wśród pierwszych 24 kandydatów do kapłaństwa polskiego Kościoła wrocławskiego.