Radość Ewangelii (14.03.2018)

Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie pod sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, że nadchodzi godzina, nawet już jest, kiedy to umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, którzy usłyszą, żyć będą. Jak Ojciec ma życie w sobie samym, tak również dał to Synowi: mieć życie w sobie. Dał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym. Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina, kiedy wszyscy, co są w grobach, usłyszą głos Jego: i ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie do życia; ci, którzy pełnili złe czyny – na zmartwychwstanie do potępienia. Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Sądzę tak, jak słyszę, a sąd mój jest sprawiedliwy; szukam bowiem nie własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał”.

Miłość nie umiera nigdy. Bo nigdy nie przestaje kochać. A kochanie bardziej polega na działaniu niż na deklaracjach czy mglistych uczuciach. Miłość sprawdza się i wyraża w konkrecie, w konkretnym działaniu, w tym co potrafię dla ciebie uczynić. Tak Ojciec kocha Syna: ukazuje Mu dzieła, które czyni dla Niego. Chcę i potrafię to dla Ciebie zrobić... Chcę i potrafię dla Ciebie się natrudzić - bo jesteś dla Mnie tego wart... To nieprzerwanie mówi i ukazuje Ojciec Synowi. To Syn nieprzerwanie widzi w Ojcu: jestem dla Ojca wart, by dla Mnie się natrudzić, dla Mnie to uczynić... I to ukazuje Jezus nam: jesteśmy dla Niego warci trudu, wysiłku, działania, aż po Krzyż. To jest właśnie Miłość, do której jesteśmy zaproszeni. To jest Jedność Ojca i Syna: w myśleniu, pragnieniu i konsekwencji w działaniu. I do tej Jedności jesteśmy zaproszeni - aczkolwiek często tym zaproszeniem gardzimy, bo wolimy być przedmiotem działania niż podmiotem... Bóg jest Podmiotem - i zaprasza nas do tego, byśmy i my byli w Jedności z Nim podmiotami działania, a nie przedmiotami... I na tym polega tragedia człowieka: że pragnie nie bycia podmiotem, nie podmiotowości samego Boga, nie Życia, ale pragnie bycia przedmiotem, czyli w ostatecznym rozrachunku pragnie nie-Życia, śmierci... Człowiek gardzi zaproszeniem do Życia, które wyraża się w zdolności do bycia Podmiotem, do działania tak, jak działa sam Bóg - bo Życie kosztuje tak zwany wysiłek. I dlatego człowiek gardzi Życiem Boga, gardzi zaproszeniem Boga do życia Jego Życiem, bo Życie Boga to Życie Miłości - Miłości, w oczach której warto natrudzić się dla umiłowanych. Natrudzić się aż po Krzyż. Właśnie tak Bóg pokazuje kim jest i co to znaczy, że jest Miłością: trudząc się. Ukazując w Jezusie swój trud, swoje działanie, które podejmuje ze względu na nas. Nie dlatego, że musi - ale dlatego że chce. My zaś jesteśmy tak często udręczeni, bo musimy, a nie chcemy... I to jest właśnie zmartwychwstanie potępienia: wszyscy zmartwychwstaniemy, ale okazuje się, że nie wszyscy tak naprawdę chcemy zmartwychwstać. Bo wszyscy zmartwychwstaniemy do życia Życiem Boga, które polega na praktycznej Miłości, na działaniu w Jedności myślenia i pragnienia, na radości z dzieł, które widzę, że się dokonują przez moje ręce. Na radości z tego, że widzę, iż Miłość działa przeze mnie. Przeze mnie, który ze zwykłego prochu jestem wzięty... Nie widzę tego teraz, bo jeszcze nie w pełni myślę Miłością, moje myślenie i w konsekwencji widzenie i słuchanie jest pełne pychy i egoizmu, które nie pozwalają mi widzieć dzieł Miłości i czerpać radości z dzieł, jakie ukazuje mi Ojciec i Syn, jakie Miłość Trójjedyna dokonuje przeze mnie - bo nie jest tak, jak ja chcę... Ale jest tak, jak chce Miłość. Problem nie jest w szukaniu sposobu na to, by było jak ja chcę - problem zawsze jest w nawróceniu, jeszcze głębszej przemianie myślenia na myślenie Duchem Świętym, na myślenie Miłością. Jakże często wpadamy w ten błąd! Albo odrzucamy wezwanie do działania - albo zanurzamy się w chorobliwej walce o to, by było jak ja chcę... A problem zawsze jest w nawróceniu, w przemianie myślenia, w pozwoleniu Synowi by mnie nawracał - przez słuchanie Jego głosu i wiarę w Ojca, którego Jezus mi wyznaje. To sprawia, że zaczynam myśleć i widzieć inaczej, inaczej sądzić.

Tak, bo wszystko zostało poddane pod sąd człowieka. Bóg po stworzeniu wszystkiego oddał wszystko pod władzę człowieka - ale człowiek źle zrozumiał swoją władzę... Człowiek uznał, że władza sądzenia, władza wybierania polega na tym, że określam, co jest złe, a co dobre. I to jest pułapka, w którą wpadliśmy - bo w tym określaniu, co jest złe, a co dobre, oparliśmy się nie na sądzie Boga, na sądzie Miłości, ale na sądzie naszych zmysłów i emocji. To wyraża Księga Rodzaju, gdy mówi o Ewie, że owoc zakazany ją zachwycił, bo był smaczny i miły z wyglądu... I dlatego uznała go za zdatnego do zdobycia wiedzy. Wiedzy o czym? Właściwie o Kim... Wszystko bowiem sprowadza się do poznania Boga - Boga, który nieprzerwanie się nam wyznaje. Dlatego fundamentalne przykazanie, które pojawia się w obu Testamentach, zaczyna się od „SŁUCHAJ”. Słuchaj głosu Boga, który przemawia w Synu, który jest Jego Słowem... Dlatego każdy, kto słyszy Syna zaczyna żyć naprawdę - bo poznaje Boga. Bez poznania Boga, nie wiemy kim jesteśmy i co w tym wszystkim chodzi. To On jest wyjaśnieniem wszystkiego - bez znajomości Boga Prawdziwego jesteśmy ślepi i głusi, żyjemy w ciemnościach i niewoli, idziemy w śmierć, w potępienie - w samopotępienie. Bo na tym to polega: jeśli szukam tego, co mi podpowiadają zmysły i emocje, to zawsze będę szukał nasycenia egoizmu i pychy, które są sprzeczne z Miłością. I będę się zagłębiał w przekonanie, że wszystko jest źle. To jest pułapka niewłaściwego sądzenia - sądzenia, w którym to ja jestem punktem odniesienia, moja wygoda, moja pycha i mój egoizm. Ojciec przekazał sąd Synowi - bo jest Synem Człowieczym... to jest niezwykły pomysł Boga: nie odebrał człowiekowi władzy panowania, sądzenia, choć człowiek tej władzy nadużywa. A przecież chodziło o to, by człowiek w tej władzy panowania był w Jedności z Bogiem... Człowiek zaś zapragnął autonomii. Bóg zaś nie odebrał człowiekowi władzy panowania - Bóg, by odzyskać „kontrolę” sam stał się Człowiekiem. Niepojęty pomysł nieskończonej Miłości, w którym widzimy na czym polega „sądzenie” Boga: Jego sądzenie polega na tym, że wybrawszy nas - nie przestaje nas wybierać. Uznawszy nas za wartych Miłości - nie przestaje nas takimi uznawać, nawet gdy Go krzyżujemy... Nie przestaje nas, niegodnych, uznawać za wartych Miłości, wartych siebie samego. To widzimy na Krzyżu - to przeżywany na każdej Eucharystii: Jego sąd, Jego odpowiedź na moje „nie jestem godzien...” Jego odpowiedzią jest Dar z samego siebie! Na tym polega sąd Boga - sąd nieskończenie słodki dla tych, którzy uwierzyli i zapragnęli współ-kochać z Miłością, w Jedności Boga. Ale jednocześnie ten sam sąd, to samo uparte zaproszenie, ta sama uparta Miłość jest nieskończenie paląca i sprawiająca ból tym, którzy nie uwierzyli, którzy dalej bardziej wierzą swojej pysze i egoizmowi - bo uparte zaproszenie Boga do współ-kochania, które wyraża się we współdziałaniu jest cierpieniem dla tych, którzy szukają zaspokojenia swojej pychy i swojego egoizmu... Bóg ma tylko jeden sąd: sąd Miłości, która nigdy nie rezygnuje... dla kogoś, kto daje się nawracać to jest przesłodkie - dla kogoś, kto uparcie wraca do pychy i egoizmu jest to przerażające...

Dlatego Jezus wzywa uparcie do nawrócenia - do zasłuchania się w Jego głos, do zapatrzenia się w Jego dzieła, bym się zdziwił - bym dał się wytrącić z równowagi pychy i egoizmu, wygodnictwa i tego wszystkiego, co jest sprzeczne z Miłością i dał się pociągnąć do współżycia z Miłością, w Jedności Ducha, w Jedności myślenia, pragnienia i działania opartego na Miłości. I to jest radość Boga: że mogłem dla ciebie się natrudzić - dla twojego dobra. I to jest radość do której jesteśmy zaproszeni: że prowadzeni wyznającą się nam w Jezusie Miłością Ojca możemy się nawzajem dla siebie natrudzić.