Od 24 do 28 lipca w Ośrodku Formacji Świętorodzinnej misjonarzy Świętej Rodziny na Szczytniku odbyły się warsztaty uwielbienia Boga tańcem i gestem: „Twoje ciało stworzone dla uwielbienia. Droga do wnętrza świątyni.”

Zaakceptuj siebie

Kilka lat temu o. Paweł Sobczak, misjonarz Świętej Rodziny, był kilka razy na rekolekcjach – warsztatach tańca. Pełniąc posługę na Szczytniku, postanowił podzielić się swoim doświadczeniem. – Już na poprzedniej placówce w Rzeszowie założyłem diakonię tańca – opowiada o. Paweł. – Przygotowywaliśmy różne spektakle taneczne na podstawie tańców izraelskich i robiliśmy również takie warsztaty. Jak tłumaczy o. Sobczak, nie chodzi o uzdrowienie tańcem, choć choreoterapia istnieje i używa tańca do psychoterapii. W przypadku rekolekcji taniec jest czymś, co pozwala postawić sobie pytanie: „czy akceptuję samego siebie?” – Kiedy ktoś uczy się tańców uwielbienia i przechodzi od tych prostych do coraz trudniejszych, zaczynają się „schody” – tłumaczy misjonarz. – Jeżeli nie ma się odpowiednich predyspozycji, trzeba w to włożyć dużo wysiłku. Wtedy albo faktycznie ktoś się postara, albo odpuści, mówiąc sobie: „jestem beznadziejny, zawsze mówili, że nie mam talentu”. Wychodzą wtedy rzeczy, które każdy przez lata słyszał o sobie i przyjął, że są prawdziwe. Trzeba uświadomić takiej osobie, że musi popracować nad akceptacją samego siebie. Taniec w tym pomaga. Jeżeli ja akceptuję swój ruch, swoje ciało, przełamuję się, zaczynam pokazywać siebie drugiemu człowiekowi w tańcu, pokazywać siebie Bogu, wtedy wzrasta poczucie akceptacji samego siebie. To również nawiązanie relacji z Bogiem.

Ciało jak świątynia

Koncepcją rekolekcji – warsztatów na Szczytniku – było ciało jako świątynia Ducha Świętego. To św. Paweł w 1 liście do Koryntian pisze „Czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was”. W świątyni można wyróżnić dziedziniec, miejsce święte i najświętsze. Ciało jest dziedzińcem, w miejscu świętym znajdują się zmysły i inteligencja, a w najświętszym miejscu spotykamy się z Bogiem. W tym przypadku taniec i modlitwa mają doprowadzić do tego wnętrza. Każdy z tańców, które poznawali uczestnicy warsztatów, wywodzi się z tradycji dawnego Izraela. Wszystkie mają teologiczną podbudowę. Dla przykładu „Sisu et Yerushalaym” – Droga do Jerozolimy – jest pokazaniem Bogu chęci pójścia w Jego stronę i dotarcia do miejsca najświętszego. Tematyka tańców jest tak dobrana, by pokrywała się z drogą, którą trzeba pokonać podczas rekolekcji. Tańce, o których mowa, są tańcami figurowymi. Wykonuje się je w kołach, rzędach, szpalerach. Rzadziej są to tańce w parach, wykonywane w kole.

Więcej niż usta

Taniec pojawia się w Biblii w kilku miejscach. Widzimy Dawida tańczącego przed Arką Przymierza, Miriam, siostrę Aarona, która pociągnęła do tańca inne kobiety, Salome tańczącą przed Herodem. W tym ostatnim przypadku taniec nie prowadzi do dobra, lecz do zbrodni. Ojciec Paweł zwraca uwagę, że na tym przykładzie widać, jak ważna jest intencja tańca.