Mama – dla niej to słowo zawsze było trudne. Odzywało się w niej lękiem, wstydem, pragnieniem, nadzieją, bólem, smutkiem, szczęściem też, ale trudnym do opisania – Bo to trzeba przeżyć – mówi.


Zmiłuj się!


Co dzieje się w głowie siostry zakonnej, gdy patrzy na swą matkę w trumnie? Tłoczą się obrazy z dzieciństwa czy te sprzed miesiąca; czułe gesty czy klapsy; wspólne spacery czy wściekłość oczekiwania na powrót? Skąd? Z zaświatów, z obłędu, od sąsiadki albo z zagranicy – nieważne, przecież nieobecność zawsze kaleczy. A jeśli we wspomnieniach pojawiają się łzy, to raczej są to łzy dumy czy łzy zawodu? Pewnie wspomina jej wzrok i słowa w dniu, gdy dowiedziała się, że jej córka idzie do klasztoru?