Nie lubił historii, dlatego propozycja siostry przyjaciela nie wydawała się atrakcyjna. Zdecydował się tylko dlatego, że przyjaciel nie miał takich oporów. Ostatecznie to może być jakieś wyzwanie. 


To było w szkole średniej


– historia w ramach obowiązkowej edukacji kojarzyła mu się tylko z wykuwaniem dat na pamięć, klepaniem faktów i koniecznością pamiętania mnóstwa nazwisk i miejsc. Dopiero na kursie przewodników po Zamku Książ przekonał się, że historia może być żywa. Wszystko zależy od tego, kto ją opowiada. Ciekawy język, nietuzinkowe spostrzeżenia, powiązania, zależności i konsekwencje. Dobrze odmalowane tło społeczne i kulturowe oraz najważniejsze: pasja u nauczyciela – tego potrzebował. – A może trzeba było jeszcze jednego: uczyłem się o tym, co widzę, o mieście i regionie, w którym żyję, o ziemi mi najbliższej – dopowiada Tomasz Zagórski, dzisiaj przewodnik sudecki, ale zanim się nim stał, minęło sporo czasu.