Siostra Maria Beatrycza szepcze cichutko o tym, co przeżyła bardzo dawno temu, gdy była młodą mniszką. Szepcze, żeby dać świadectwo prawdzie o przeklętych skutkach wojny, o katordze tygodni w bydlęcych wagonach, o pierwszych dniach na obcej ziemi.

Ostatnia Msza – łzy

Był maj 1946 r., gdy franciszkanki Najświętszego Sakramentu wsiadły do bydlęcych wagonów, żeby rozpocząć podróż do nowej ziemi. Na Zachód. – Początek Wielkiego Postu był trudny dla naszej wspólnoty, nie można już było odwlekać nieuchronnego. Naleganiom abp. Eugeniusza Baziaka nie było końca. Likwidacja klasztoru – jak to brzmi, a jednak zaczęłyśmy się do tego szykować – wspomina staruszka. Stolarze rozbierali szafy, regały, koła, kraty, sporządzali z desek paki i obijali różne przedmioty: ołtarze, fotele do pontyfikalnej celebry, fisharmonię, maszyny. Nic nie mogło być zabrane bez tego obicia. Po kilku tygodniach ciężkiej pracy leżało na parterowym korytarzu ponad 200 ogromnych pak gotowych do transportu.