To wieloletnia tradycja na Dolnym Śląsku, że właśnie 8 grudnia alumni trzeciego roku przyjmują strój duchowny. W uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP w świdnickiej katedrze zgromadzili się najbliżsi siedmiu kleryków, którzy tego dnia mieli przyjąć sutannę. Przejęci momentem jednej z największych zmian w swoim życiu, zdobyli się na chwilę refleksji nad przyjęciem widzialnego znaku przynależności do Chrystusa.

– Każdy z nas pewnie obawia się tego, jak będą nas postrzegali inni. Ale dużo silniejszą motywacją jest cel, z jakim tu przyszliśmy – służba ludziom jako kapłani. Sutanna jest tylko konsekwencją tego wyboru – mówi Adrian Pliszka z parafii pw. św. Jana Nepomucena w Piskorzowie. Na potrzebę znaku, jakim jest strój duchownego, zwraca natomiast uwagę Grzegorz Banda z parafii św. Antoniego w Ratajnie: – Ludzie potrzebują tego znaku dzisiaj. I choć wielu sutanna źle się kojarzy, to mimo wszystko większość chce, byśmy na zewnątrz pokazywali, kim jesteśmy, a nie udawali kogoś innego. Jeżeli jesteśmy klerykami, księżmi, to czemu mamy to ukrywać? – pyta. Podobnie uważa Łukasz Ladra (parafia św. Stanisława ze Szczepanowa w Starym Zamku). Powołuje się przy tym na przykład bł. Gerharda Hirschfeldera, który dzięki sile od Boga wytrwał do końca, dodając, że gdy Jezus wybiera kapłanów, nie zostawia ich samych sobie. – To świadectwo przede wszystkim dla naszych rówieśników, którzy są zagubieni w świecie kryzysu odpowiedzialnych i dojrzałych decyzji – dodaje Mateusz Grzegorczyk z parafii pw. Miłosierdzia Bożego ze Świdnicy. Ojciec duchowny, ks. Marcin Dolak, tłumaczył klerykom, że sutanna nie jest zwyczajnym strojem, jak codzienne buty, ale jej przywdzianie ma formę modlitwy, świadectwa. – Wiadomo, że nie zakłada się sutanny na basen. Przy jej noszeniu potrzeba niezwykłej rozwagi, roztropności, by nie budzić zgorszenia ani nie być komicznym – dodaje jeden z rozmówców. Tak czy inaczej, to koniec z krawatami. – Już wszystkie obcięte, poza tymi, które mamy na sobie. Zostawiliśmy je na ten ostatni moment, żeby wtedy dokonać ostrego, symbolicznego cięcia – śmieje się Bartosz Kocur z parafii pw. św. Mikołaja z Nowej Rudy. Wśród siedmiu kleryków jest jednak jeden, który już ma na sobie obcięty krawat. To Roman Pidlubnyi z Ukrainy, który jest formowany dla obrządku greckokatolickiego. Jego strój duchowny to znak dla ubogich, którzy szukają pomocy. Oni wiedzą, że człowiek w koloratce ich nie odrzuci. Zgadza się z tym Daniel Kołodziejczyk z parafii pw. Królowej Polski w Świdnicy. I dodaje, że ważne, by być wewnętrznie spójnym, pokazywać ludziom Bożą miłość nie tylko przez strój, ale i przez postawę, codzienne świadectwo. Te poglądy w homilii w znacznym stopniu potwierdził przewodniczący liturgii bp Ignacy Dec. Pasterz diecezji powiedział, że pochylając się nad rzeczywistością szaty, musimy wyróżnić dwa jej rodzaje: pierwszy, materialny, ma służyć zabezpieczeniu naturalnego wstydu, ochronie przed zimnem czy walorom estetycznym. Drugi, duchowny, dodatkowo spełnia funkcję ewangelizacyjną, budząc religijne myśli czy poczucie bezpieczeństwa. – I choć dziś w wielu miejscach sutanna czy habit spotykają się z nienawiścią, to jednak Kościół zachęca, by zewnętrznym wyglądem również prowadzić ludzi do Chrystusa – podkreślił biskup.