Często zdarza się, że przychodzący do seminarium kandydaci mieli coś wspólnego z harcerstwem. Jednym z kapłanów, którzy przez lata służyli w ten sposób, jest ks. Radosław Mielczarek, tegoroczny neoprezbiter.

Wiara i autorytety

– Moja droga z harcerstwem rozpoczęła się w 2003 roku. Najpierw byłem zuchem w 1. Gromadzie Zuchowej „Dzielne Orły”, a potem harcerzem w 85. Strzegomskiej Drużynie Harcerzy „Rota”. Co dała mi przynależność do Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej? W mojej drużynie zawsze mocno akcentowano rozwój religijny, bo została ona założona w 1986 roku przez księdza. Nie wyobrażaliśmy sobie obozu czy biwaku bez Pana Boga. W czasie obozów letnich były modlitwa poranna, wieczorna kapliczka, czyli modlitwa zastępowego lub drużynowego wraz z podopiecznymi, ale też Anioł Pański o 12.00. Do tego wyjazdy na pielgrzymki papieskie, ale i wspólne Eucharystie. Wszystko to kształtowało mnie jako młodego chłopaka. Poza tym miałem swoje autorytety. Bez wątpienia był nim śp. ks. hm. Krzysztof Bojko HR, wielki przyjaciel harcerstwa. To on jako pierwszy zapalił we mnie iskrę powołania. Na wyjazdach wakacyjnych dzień rozpoczynał od pieśni „Kiedy ranne wstają zorze”, wtedy się jej nauczyłem. Pokazał mi też bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego – patrona harcerstwa. Jego dziennik bardzo mi pomógł w czasie formacji seminaryjnej – wspomina ks. Radosław, pracujący w parafii pw. Aniołów Stróżów w Wałbrzychu.

  ks. Radosław Mielczarek jeszcze przed seminarium służył w ZHR
rm