Królestwo Chrystusa jest królestwem szczególnym. Nie ma ono sobie podobnego w tym świecie. Jest to królestwo ludzkich serc. Jego bogactwa nie mierzy się wartościami materialnymi, a więc: wielkością terytorium, siłą armii, zasobem bogactw materialnych, dobrą gospodarką, wysokimi płacami, rentami, emeryturami, silnym pieniądzem. Wielkość i siłę tego królestwa mierzy się wielkością wartości duchowych, a więc wielkością dobra, prawdy, miłości, sprawiedliwości i pokoju, zdolnością do poświęcenia, zdolnością do ofiary, bezinteresowną służbą, wytrwałością w cierpieniu, zdolnością do przebaczania. (…)

Królestwo Boże jest w nas. Kiedy możesz powiedzieć, że Chrystus jest twoim Królem, że Jego królestwo mieści się w twoim sercu? Możesz tak powiedzieć, jeśli Chrystus mieszka w tobie, jeśli z wiarą przyjmujesz Jego słowo i Jego Święty Pokarm, Jego Ciało. Chrystus jest twoim Królem, jeśli przyjmujesz Jego hierarchię wartości; jeśli przyjmujesz wszystkie prawdy, które ogłosił; jeśli myślisz tak jak On; jeśli oceniasz tak jak On; jeśli żyjesz tak jak On; jeśli jesteś w mówieniu i działaniu podobny do Niego. Czy mają prawo uważać Chrystusa za swego Króla ci, którzy przychodzą w niedzielę do kościoła, słuchają słowa Bożego, nawet przyjmują Komunię Świętą, a potem w swoich rodzinach, środowiskach pracy przyznają rację i kłaniają się ideologom tego świata, głoszącym antyewangeliczną hierarchię wartości? Pomyśl przeto: czy Chrystus jest naprawdę twoim Królem, czy uznajesz Go za swego Króla? Czy On przebywa na tronie w twoim sercu? Czy jest twoim Mistrzem? Czy wypełniasz Jego polecenia i doświadczasz, że Jego brzemię jest lekkie, a jarzmo słodkie?.