Dotarli na Jasną Górę! Jest radość! przejdź do galerii

Po ośmiu dniach wędrówki do Częstochowy dotarła XXI Piesza Pielgrzymka Diecezji Świdnickiej. Na jasnogórskich wałach zameldowało się 467 pątników, wśród których najmłodsza była roczna Łucja, a najstarsza 76-letnia pani Krystyna. Szło też 16 księży, 2 diakonów, 3 kleryków, 2 ojców i 9 sióstr zakonnych. Wszyscy oni, witając Matkę Bożą, cieszyli się nie tylko osiągniętym celem, ale i wyjątkową atmosferą tegorocznej wędrówki.

- Każda pielgrzymka jest zupełnie inna. W tym roku jakoś szczególnie poczułam ducha radości. Nie tylko ze względu na hasło, z którym podążamy, ale i obserwacje idących braci i sióstr, którzy mieli tę radość w sercu i na ustach. Wszyscy staraliśmy się uśmiechać i dawać radość ludziom, których spotykaliśmy po drodze - zapewnia Teresa, doceniając także strefę ciszy, w której miała czas tylko dla Boga, czego brakuje jej w codzienności.

Idący z grupą 5. ks. Emil zwraca uwagę także na inny widoczny element tej wewnętrznej radości.

- Czuć było naprawdę rodzinną atmosferę. Wielu ludzi wspierało się nawzajem, pomagali sobie nosić plecaki, troszczyli się o siebie. Nieoceniona jest też wspólna modlitwa, po której widać tak naprawdę, po co ludzie idą na pielgrzymkę  Osobiście też widzę już jej owoce - pokój w sercu, którego ostatnio brakowało - podkreśla duszpasterz ze Świebodzic.

Wojtek mimo deszczowego początku cieszy się z dobrej pogody w dalszej drodze. Inny pielgrzym o tym samym imieniu zwraca uwagę na ogromną ilość jedzenia, którym dzielili się mieszkańcy odwiedzanych miejscowości. Kobieta idąca z dziećmi mówi natomiast o poznawaniu emocji swoich i innych, zacieśnianiu więzi i wspólnym celu, który łączy ludzi w różnym wieku z różnych stron.

- Dla mnie to przepiękna lekcja życzliwości tak wielu ludzi i nadziei, że Bóg wysłucha ich modlitwy. Na jednym z postojów podeszła do nas starsza pani. Miała ponad 80 lat. Przyniosła nam ser, który sama przygotowała. Zrobiła też bukiet z kwiatów ze swojego ogrodu i przyczepiła do krzyża, który był niesiony na czele. Kazała jej go zrobić mama, która liczy ponad 100 lat. Prosiły o modlitwę za Polskę. Ten bukiet przetrwał do końca i jest z nami na Jasnej Górze - relacjonuje Magdalena.

Dodaje, że po tegorocznej pielgrzymce jeszcze bardziej docenia znaczenie obecności obok drugiego człowieka, ale i podstawowe rzeczy jak prysznic czy łóżko. Widzi też, że woli upał od deszczu, a wokół jest naprawdę sporo ludzi, którzy wierzą w Boga i w Nim pokładają nadzieję.

Widać to było szczególnie w dniu zakończenia pielgrzymki, gdy Jasnogórskiej Pani pokłoniły się tłumy mieszkańców diecezji świdnickiej. Wspólnej Mszy św. przewodniczył bp Marek Mendyk. W homilii, nawiązując do znaku z Kany Galilejskiej, zachęcał do radości i optymizmu, które powinny cechować uczniów Chrystusa.

- W znaku wina objawia się Bóg jako Ten, który naszą codzienność przemienia w święto i napełnia nasze życie radością. Równocześnie jednak rodzi się pytanie dla nas na dzisiaj: co jest tym winem, które mogłoby nasze życie uczynić radosnym świętowaniem? Odpowiedzi jest wiele. Życie staje się radosnym świętowaniem, kiedy np. małżonkowie po dniach milczenia znów zaczynają ze sobą rozmawiać i otwierają się na potrzeby innych. Życie staje się radosnym świętowaniem, kiedy rodzice znajdują więcej czasu dla swoich dzieci. Kiedy myślą o przyszłości dla swoich dzieci, nie tylko aby nie zabrakło im środków do życia, ale przede wszystkim, żeby ich życie było przepojone Bogiem. Życie staje się radosnym świętowaniem, kiedy uznajemy i pochwalamy innych - bez czekania na odwzajemnienie się. Życie staje się świętowaniem, kiedy ludzie sobie nawzajem wybaczają; kiedy jest we mnie pokój, optymizm, poczucie prawdziwej wolności - takiej, która płynie ze świadomości, że jestem naprawdę człowiekiem wolnym - wolnym od grzechu - wymieniał pasterz diecezji, zachęcając do szukania swoich sposobów radosnego świętowania.

Podsumowując tegoroczną pielgrzymkę, przypomniał, że upływała ona pod hasłem „Radujmy się w Panu!”.

- Tę radość wiary i miłości ponieśliście do świata poprzez trudne pielgrzymowanie przez wioski i miasta. Życzę Wam, aby ta radość wiary Was nigdy nie opuszczała. Tak bardzo dzisiaj potrzebna jest nam radość życia. Nie tylko tego oczekiwanego w niebie, w wieczności, ale także radości życia tu i teraz. Taka radość tu na ziemi powinna być cechą wyróżniającą nas, chrześcijan. Jeśli chcemy wiarą pociągnąć innych do Boga, jeśli chcemy zapalać w ludziach nadzieję, jeśli chcemy dzielić się miłością - musimy najpierw odnaleźć w sobie radość życia. Musimy mieć na twarzy uśmiech, a w sercu pogodę i pokój. To jest wizytówka chrześcijanina - człowieka, który wierzy i ufa; to jest początek ewangelizacji - podkreślał, dziękując organizatorom i uczestnikom za ich obecność, trud i świadectwo.