Wspomnienie św. Ignacego Antiocheńskiego

Imieniny biskupa świdnickiego każą nie tylko otoczyć go dzisiaj szczególną troską w modlitwie (Msza św. w intencji bp. Ignacego została odprawiona w katedrze o 9.00). Dają także pretekst, by zastanowić się nad rolą biskupa w Kościele. 

Patron biskupa 

Już sam patron biskupa daje wiele do myślenia. Niewiele wiadomo o jego młodości. Według legendy, Ignacy miał być tym dzieckiem, które Jezus postawił przed swoimi uczniami i rzekł: "Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. (Mt 18,2-3).

Ignacy Antiocheński, zwany Teoforem – z gr. Θεοφορος (ur. ok. 30, zm. 20 grudnia ok. 107 w Rzymie) – biskup Antiochii, jeden z pierwszych Ojców Kościoła, wymieniany w Modlitwie Eucharystycznej Kanonu rzymskiego. Ignacy pełnił jako trzeci z kolei (po św. Piotrze i św. Ewodiuszu) funkcję biskupa Antiochii, prawdopodobnie w latach 70–107.

Około roku 107, podczas panowania cesarza Trajana, jako głowa chrześcijan syryjskich 80-letni Ignacy został skazany na śmierć przez namiestnika Syrii. Wysłano go do Rzymu, aby tam rzucić na pożarcie dzikim zwierzętom na igrzyskach. Podczas tej podróży zatrzymano się w Smyrnie, gdzie powitał go z liczną delegacją św. Polikarp. Tam, czekając na okręt, Ignacy napisał cztery listy do gmin chrześcijańskich: w Efezie, Magnezji, Tralles i Rzymie. Podczas kolejnej przerwy w podróży, w Troadzie, Ignacy napisał listy do Filadelfii, Smyrny i do św. Polikarpa.

Listy przekazują informację o jego życiu i stanowią świadectwo wiary pierwotnego Kościoła. Dla chrześcijan Ignacy był przykładem radykalnego naśladowcy cierpień Chrystusa. Naśladowanie Chrystusa aż do oddania własnego życia stało się wręcz ideałem i wzorem świętości i chrześcijańskiego męstwa. Szczególnie list do chrześcijan w Rzymie daje dobitne świadectwo tęsknoty Ignacego za cierpieniem, za męczeństwem. Naśladując Chrystusa, chciał Ignacy cierpieć i żyć aż do poniesienia najboleśniejszych konsekwencji swojej wiary. Dlatego też z największą tęsknotą myślał on o męczeńskiej śmierci. W swoich cierpieniach i drodze do męczeństwa widział wyraz wybrania oraz łaski Boga (List Ignacego do Magnezjan 1,2; List Ignacego do Rzymian II,2). Tylko wówczas, gdy umrze z Chrystusem, może być uważany za prawdziwego Jego ucznia (List do Rzymian IV,2; V,3).

Zmarł śmiercią męczennika 20 grudnia. Jego ciało przewieziono z Rzymu do Antiochii i pochowano na cmentarzu kościelnym za bramą Dafnicką (Dafne – dziś Harbiye w Turcji). Ciało męczennika po jakimś czasie z powrotem przeniesiono do Rzymu i złożono w kościele św. Klemensa obok ciała papieża. 

Biblia

2 Tm pomaga zrozumieć znaczenie urzędu biskupa i wymagań względem niego: "Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, [w razie potrzeby] wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz. Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili (2 Tm 4,2-3).

"Biskup bowiem winien być, jako włodarz Boży, człowiekiem nienagannym, niezarozumiałym, nieskłonnym do gniewu, nieskorym do pijaństwa i awantur, nie chciwym brudnego zysku, lecz gościnnym, miłującym dobro, rozsądnym, sprawiedliwym, pobożnym, powściągliwym, przestrzegającym niezawodnej wykładni nauki, aby przekazując zdrową naukę, mógł udzielać upomnień i przekonywać opornych" (Tt 1,7-9).

Katechizm 

Biskupi, jako następcy Apostołów, powołani są do prowadzenia ludu Bożego. Oni ponoszą odpowiedzialność za widzialną jedność Kościoła. W spełnianiu swego urzędu zobowiązani są do wierności wobec Pisma Świętego, Tradycji Kościoła i wobec ludzi im powierzonych. Muszą troszczyć się o bezbłędne głoszenie Ewangelii, o urzeczywistnienie miłości braterskiej i o godne sprawowanie nabożeństw i sakramentów. Wszyscy biskupi świata stanowią wspólnie Kolegium Biskupów.

Następcą św. Piotra jest biskup rzymski. Zwany jest również papieżem lub Ojcem Świętym. W czasach św. Piotra Rzym był stolicą ówczesnego świata. Piotr otrzymał od Jezusa obietnicę: „Ty jesteś Piotr (czyli Skała), i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16,18-19). Katolicy są przekonani, że obietnica ta odnosi się nie tylko do Piotra, lecz także do jego następców. Oznacza to, że papież nie jest tylko pierwszym wśród biskupów, ale że posiada w Kościele pełną, najwyższą i powszechną władzę. Jest też stróżem jedności i podporą żywotności Kościoła na całym świecie.

Aby nieskazitelnie przekazywać Ewangelię i zachować bez zniekształceń powierzoną Kościołowi wiarę, biskupi wspólnie z papieżem sprawują urząd nauczycielski w Kościele. Konkretnie wyraża się to w trosce biskupa pozostającego w łączności z innymi biskupami i z papieżem – wyrażanej wzajemną modlitwą, wymianą pytań i odpowiedzi dotyczących wyznawanej wiary – aby w całej jego diecezji przekazywano prawdziwą i żywą wiarę. Istnieje także nadzwyczajny sposób sprawowania urzędu nauczycielskiego Kościoła – sobór powszechny.

Kościół wierzy, że Duch Święty zachowuje go od błędów, gdy zjednoczeni z papieżem biskupi podejmują istotne dla wiary decyzje – mimo całej ludzkiej niedoskonałości każdego z uczestników soboru. Sobór Watykański I (1869–1870) ogłosił, że taką decyzję w sprawach wiary i moralności może w zgodności z biskupami i z Tradycją Kościoła podejmować także sam papież. Musi to uczynić publicznie i wiążąco dla całego Kościoła. Decyzja taka staje się wtedy jedną z podstawowych zasad wiary katolickiej.