Jedenastu nowych diakonów rozpoczęło swoją posługę w diecezji. 24 czerwca, zgodnie z tradycją archidiecezji wrocławskiej, a przejętą przez Kościół świdnicki, w uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela bp Ignacy Dec udzielił święceń diakonatu. Zanim jednak miał miejsce obrzęd święceń, dziewięciu alumnów otrzymało posługę akolitatu, czyli stało się nadzwyczajnymi szafarzami Eucharystii. 

Akolitat, jeszcze do 1972 roku, w Kościele łacińskim było to ostatnie z tzw. święceń niższych (ostiariat, lektorat, egzorcystat i akolitat) udzielane kandydatowi do kapłaństwa w czasie seminaryjnej formacji. Papież Paweł VI, po Soborze Watykańskim II, postanowił odnowić i zreformować posługi i wyznaczył akolitom nowe miejsce w Kościele. 

Częstym błędem ze strony wiernych jest utożsamianie wszystkich szafarzy nadzwyczajnych Komunii świętej z akolitami. Akolita jest z urzędu nadzwyczajnym szafarzem Komunii świętej, ale zadanie akolity wykraczają poza samą liturgię. 

Akolita może udzielać Komunii św. w czasie Mszy św. lub poza nią, zanosić ją do chorych lub w wypadku konieczności podać ją umierającemu jako wiatyk. Czyni to jednak tylko, gdy ze względu na podeszły wiek lub stan zdrowia kapłan lub diakon nie mogą tego czynić lub liczba osób przystępujących do Komunii jest tak duża, że powodowałoby to znaczne przedłużenie się celebracji. Akolita ustanowiony obrzędem jest więc z urzędu szafarzem nadzwyczajnym Komunii świętej (zwyczajnymi szafarzami są: biskup, prezbiter i diakon). Może on również wystawić Najświętszy Sakrament do adoracji, nie ma natomiast prawa do udzielania Nim błogosławieństwa.

Charakterystycznym przywilejem akolity jest puryfikowanie naczyń liturgicznych w przypadku braku diakona. Puryfikacji nie można powierzać żadnemu innemu świeckiemu, nawet nadzwyczajnemu szafarzowi Komunii świętej.

Akolita, z racji swojej posługi, ma pierwszeństwo przed innymi świeckimi w wypełnianiu szeregu funkcji podczas Mszy św. Do właściwych akolitom zadań należy: niesienie krzyża i świec w procesji wejścia; podawanie ksiąg, w szczególności mszału; pomoc w przyjmowaniu darów (gdy jest procesja z darami) lub podawanie ich kapłanowi z kredensu; przygotowywanie ołtarza (umieszczanie na nim korporału, puryfikaterza, palki, kielicha oraz mszału; gdy brak diakona - podanie celebransowi pateny z chlebem); asystowanie kapłanowi podczas okadzenia darów, krzyża i ołtarza (gdy nie asystują kapłanowi diakoni); okadzenie kapłana i wiernych (gdy brak diakona); rozdzielanie Komunii świętej; puryfikowanie i porządkowanie naczyń liturgicznych po rozdzieleniu Komunii albo też po zakończeniu Mszy św.