Radość Ewangelii (19.09.2017)

Jestem prorokiem wielkim, głoszącym chwałę Boga, gdy żyję faktycznie Życiem wykraczającym poza ten świat. Gdy nie daję się ograniczyć do tej rzeczywistości w moich marzeniach, oczekiwaniach, staraniach… A jakże łatwo to uczynić – jak łatwo wyobrażać sobie Życie w sposób znany, narzucić Życiu swoje oczekiwania… A Życie wykracza poza wszystko, co umysł ludzki może pojąć, co ucho ludzkie słyszało, co oko ludzkie widziało. Życie prawdziwe, Jezus Chrystus Zmartwychwstały, Słońce Nieznające Zachodu jest Kimś Nowym. Nowym w sposób niewyrażalny, niewyobrażalny i niepojęty. Wiara. Czysta wiara, w Słowo Życia które przychodzi na każdej Eucharystii. To ma mnie prowadzić: wiara w Słowo Życia, które składa się we mnie. A ciągle jestem kuszony, żeby zawalczyć o życie wyobrażane sobie na sposób ludzki, żeby kosztem Życia skupić się na życiu. Ciągle jestem kuszony – albo straszony. Straszony brakiem, śmiercią… Że mi braknie życia, że mi braknie czegoś co mi do życia niby potrzebne… Wiara w Życie, które noszę w sobie: walczyć, walczyć o to, by nie dać sobie tej wiary wyrwać! Wiary w Nowego Człowieka, który jest moim Życiem. Nie dać się sprowadzić w swoich oczekiwaniach, zamierzeniach, wysiłkach, nadziejach do tej rzeczywistości, do tego co znane i pojęte. Wychodzić nieustannie w dzień następny. Dlatego chrześcijanie od dnia zmartwychwstania gromadzą się w dzień następny – w niedzielę. By nie zapomnieć, by pielęgnować w sobie wiarę w Życie. I tak stają się wciąż na nowo Kościołem – gronem uczniów i tłumem wielkim, który towarzyszy Przychodzącemu. Gronem, które żyje już „po tamtej stronie” – duchem, wiarą… I tak Kościół staje się Prorokiem Wielkim, który powstał i przemawia pośród tego świata. Trzeba się przyglądać ciągle, czy żyję Życiem – czy żyję śmiercią? Czy żyję w łonie Ojca czy w grobowcu? Czy moją matką jest Ewa, matka umierających, czy Maryja, Matka Żyjącego? To ode mnie zależy – czy dam w sobie zabić wiarę pokusami i straszeniami, czy też będę walczył aż do przelewu krwi o to, by nie dać sobie wydrzeć Nowości, Życia które składa się we mnie w każdej Eucharystii. Nie dać się wydrzeć z ramion Matki, z ramion Maryi, z ramion Kościoła, grona uczniów i tłumu wielkiego, który już żyje „po tamtej stronie”, „tamtym” Życiem. Nowym Życiem, Życiem Boga, Życiem Miłości za wszelką cenę.

Ludzie na widok tego, co się stało z umarłym niesionym do grobu – na widok przemiany, jaka dokonuje się w człowieku, który usłyszał i uwierzył (Jan ujrzał i uwierzył – a błogosławiony ten, kto nie widział a uwierzył, czyli każdy z nas; zmarły z dzisiejszej Ewangelii usłyszał głos Pana, Słowo to samo które my słyszymy) – wołają, że „Bóg nawiedził lud swój”. Dosłownie wołają: Bóg episkoptai lud swój. To słowo – episkopto – pochodzi od wdzięcznego słowa episkospos. Otóż skopos w starożytności to był taki palik wbity na mecie, w który wpatrzeni byli biegacze podczas wyścigu. Św. Paweł do tego nawiązuje, gdy pisze, że biegacze na stadionie wszystkiego sobie odmawiają – oni dla przemijającego palika, a my? My przecież biegniemy wpatrzeni w Życie. Zatem epi-skopos to ktoś pokazujący, wskazujący na skopos. My wszyscy mamy być episkopami, którzy pokazują na Życie Prawdziwe, na Jezusa Chrystusa żyjącego w nas. Natomiast ludzie wołając, że Bóg episkoptai swój lud, wołają tak, bo odkryli niesamowitą Prawdę dotyczącą niepojętej Miłości Boga: Bóg ruszył w wyścig wpatrzony w swój lud… Wyścig Miłości rwącej się ku nam, wyścig Miłości samej ze sobą… Wyścig Ojca i Syna i Ducha Świętego, w którym to nagrodą Boga, Jego metą, Jego celem w który biegnie wpatrzony, który swoją Miłością sam sobie nieustannie wskazuje, jest Jego lud… Jestem ja. Jesteś ty. Wyobrażasz sobie, kim jesteś dla Boga? Boga biegnącemu, przeskakującemu pagórki i doliny, przeskakującemu mury – przekraczającemu nawet dolinę śmierci… On tego nie zauważa – bo biegnie wpatrzony w umiłowanego, we mnie, w ciebie… Jest w stanie przekroczyć wszystko, Jego Miłość jest niepowstrzymana bo stawia sobie przed oczy zawsze i zawsze tego, którego umiłował nad Życie – dla którego jest w stanie poświęcić Życie… I to na Krzyżu… Dla którego jest w stanie oddać Życie, siebie samego w Komunii, swojego Ducha w spowiedzi… Tak Bóg staje się dla mnie Episkopem wskazującym na drugiego człowieka wartego najwyższej Miłości – gdy zauważę kim jestem dla Niego. Ja jestem też nie do pokonania i nie do zatrzymania, jestem episkopem wskazującym na Boga i Jego Miłość, gdy idę przez życie zapatrzony w Życie, w Niego który idzie do mnie, nieustannie do mnie przychodzi. Dlatego obraz, który Jezus kazał namalować Faustynie, przedstawia Go idącego. Idącego do nas – z ręką wskazującą (espiskopos!) na Serce a drugą wzniesioną do błogosławieństwa. I tak Jezus już tu i teraz wyciąga mnie z grobu ku Życiu. Tak przemienia – przez wiarę, przez moje zapatrzenie się w Niego i to co On czyni dla mnie – moją rzeczywistość z grobowca w łono Ojca. Bo to jest Jego marzenie, marzenie Jednorodzonego Boga który jest w Łonie Ojca: aby byli tam, gdzie JA JESTEM. I za to jest gotowy zapłacić wszystko – bo Jego lud jest dla Niego największą nagrodą. Dał tej nagrody jest gotowy odmówić sobie wszystkiego – aż do ogołocenia Krzyża, aż do ogołocenia Najświętszego Sakramentu. Tak jest Episkopem wskazującym nieprzerwanie na swoją Miłość, na swoje Serce. Tak jest nieustannym dotknięciem Życia. Nie ma nic wspanialszego jak w dzień po szabacie wybrać się by dać się dotknąć Życiu! A ten Dzień nie ma zachodu – mogę być dotykany Życiem wciąż i wciąż i wciąż… Każda chwila mojego istnienia jest dotknięciem Życia. Jest nawiedzeniem i spotkaniem z Przychodzącym. Bo On biegnie niestrudzony, każdej chwili wybiega mi naprzeciw – by dotknąć, by obudzić do Życia na kolejną chwilę i kolejną… Wystarczy zrozumieć i uwierzyć, czym jest moje istnienie. Jego dotykaniem. Życie człowieka polega na byciu nieprzerwanie dotykanym przez Boga. Nieprzerwanie branym w ramiona przez Boga. Inaczej człowiek nie istnieje. Wiara. Wiara budzi, wiara pomaga powstać, zmartwychwstać. Do Życia w ramionach. On już to uczynił: przybiegł, przekroczył dolinę śmierci, porwał w ramiona – mi pozostało uwierzyć. Wierzyć wciąż na nowo. W niepojętą, niesłychaną Miłość, która niesie mnie w ramionach na drugą stronę. Już przeniosła. Niecierpliwa Miłość, która ściga się sama ze sobą wybiegając ku człowiekowi… Uwierzyć – i z niewolnika, który zarabia, zasługuje, walczy, zapada się w depresję i rozpacz, szuka znieczulenia itd. stać się wolnym – stać się istotą żywą przez wiarę. Stać się dzieckiem Bożym celebrującym Życie które nie zdobywa, ale posiada – ale Życie na najgłębszym poziomie, Życie które nie jest procesem, upływem czasu, ale  Osobą, Miłością wybiegającą mi nieprzerwanie naprzeciw i porywającą mnie nieustannie w swoje ramiona.

Zrozumieć kim jest Życie – i dać się dotykać i brać w ramiona. Nawet jeśli to dotknięcie nie jest takie, jak się spodziewałem i oczekiwałem – to i tak jest dotknięciem Miłości.To jest grzech: odrzuć to dotknięcie, bo nie jest takie, jak ja chcę… Zapomnieć, że moje tu i teraz jest dotykaniem mnie przez Życie, przez Miłość rodzącą mnie, kształtującą na swój obraz i podobieństwo. Tym jest właśnie każde tu i teraz człowieka. Zaś przestać wierzyć w Miłość, zacząć kierować się wiarą w swój egoizm – to jest grzech prawdziwy, który gładzi Baranek na Krzyżu. Ile w moim życiu jest takich tu i teraz, w których przestałem żyć wpatrzony w Tego, który przychodzi mnie dotykać, w których zapatrzyłem się w swój egoizm i zacząłem odrzucać dotknięcie Miłości, odrzucać Życie, odrzucać moje tu i teraz, bo nie jest takie, jak się spodziewałem? Ile razy w życiu wybrałem się w drogę do Emmaus, uciekłem z miasta umiłowanego kierowany „bo ja się spodziewałem”? Wtedy staję się wskazującym na siebie… A On idzie cierpliwie, ściga, goni – bo jestem Jego celem. Idzie i wyznaje Miłość na Eucharystii, łamiąc Chleb. Jezus jest Episkopem wskazującym, udowadniającym na Krzyżu Miłość. Prędzej Bóg da się ukrzyżować, niż zrobi cokolwiek przeciwko swojemu umiłowanemu ludowi. Nawet jeśli to Jego umiłowany lud Go krzyżuje… To widzimy, tego doświadczamy na każdej Eucharystii i w każdym Sakramencie Pokuty: Boga, który prędzej Krew przeleje, niż zrobi coś przeciwko nam, którzy przyszliśmy na Eucharystię i sami rozpoczęliśmy od bicia się w piersi, którzy przyszliśmy do spowiedzi i sami się oskarżyliśmy – a On uparcie odpowiada Słowem Miłości. Słowem Życia. Dotknięciem Życia. Pocałunkiem Życia. Oto istota Eucharystii: tu Życie nachyla się, wybiega naprzeciw, dotyka, składa pocałunek i bierze w ramiona. I to jest największe pragnienie Boga, Jego nagroda, Jego cel: trzymać w ramionach swoje umiłowane stworzenie. Człowieka. Za to odda wszystko.

Kresem życia ludzkiego nie jest grób – kresem są Zaślubiny ostateczne. Człowiek już jest zaślubiny dotknięciem Pana. Człowiek staje się episkopem, prorokiem głośno mówiącym o Panu, gdy życie ludzkie jest świadectwem świadomości, że jestem poślubiony – i że zmierzam ku Sali Weselnej, a nie ku ciemności grobu. Nad warto się zastanawiać: czy moje życie faktycznie jest świadectwem o tym, że jestem poślubiony? Czy faktycznie jest świadectwem o głębokim przekonaniu, że kresem mego życia tu i teraz są Wieczne Zaślubiny a nie grób?