A kto Jezuskowi schronienie stawia?

W kudowskiej parafii zwanej Zakrze szopkę w świątyni budują mężczyźni z parafii. Ich pracami kieruje proboszcz, ks. XY (nazwisko). Pracę zaczęli (o której godzinie?) w piątkowy wieczór.

W kościele słychać gromkie okrzyki. - Panowie, na trzy podnosimy. Raz, dwa, trzy! Razem - woła jeden z mężczyzn. Ksiądz proboszcz kieruje: - Bardziej w prawo, bardziej w prawo! Uważajcie!

- Dwie godziny chodziliśmy po lesie z księdzem proboszczem, żeby znaleźć dwie najładniejsze choinki. Ksiądz powiedział, że muszą mieć co najmniej 645 cm wysokości.(aby na pewno takie wysokie???). Niższe nie wchodziły w grę - opowiada pan Adam, jeden z mężczyzna pomagających w ustawianiu choinek.

Ogromne świerki są już na swoim miejscu. Trzeba je jeszcze ubrać i ustawić szopkę. Prezbiterium w kościele św. Katarzyny jest bardzo małe, dlatego szopka stoi w wyjątkowym miejscu, tuż przed ołtarzem.

- To bardzo mi się podoba, ma taki transcendentalny wymiar. Pod ołtarzem jest dzieciątko Jezus, a tuż nad nim - Najświętszy Sakrament. Kiedyś czytałem książkę o św. Franciszku. W grocie, w której mieszkał z braćmi, też żłóbek był pod ołtarzem - mówi Wiesław Czapla, jeden z budowniczych.

Pan Wiesław mówi, że co roku w szopce pojawia się coś nowego. – Na przykład od dwóch lat mamy nową figurkę Jezuska, którą przywieźliśmy z pielgrzymki do Ziemi Świętej. W tym roku mamy także nową gwiazdę. Jest szopka, musi być też gwiazda - mówi pan Wiesław.

Konstrukcja szopki jest nowa, natomiast figurki mogą mieć ok. 100 lat. - Na pewno były  jeszcze za czasów ks. Gajewskiego. W 1960 roku miałem pięć lat, gdy zostałem u niego ministrantem. I wtedy one już były - opowiada pan Edward.

Mężczyźni ustawili już konstrukcję szopki, wstawili do środka figurki. Jeszcze trzeba wyłożyć szopkę sianem, które podarował jeden z kudowskich gospodarzy. Szopka gotowa. Ksiądz proboszcz idzie do zakrystii, gasi wszystkie światła. Nagle kościół rozbłyska światełkami choinkowych lampek. Mężczyźni, którzy budowali szopkę: (tutaj proszę wymienić wszystkich budowniczych, z imienia i nazwiska lub tylko z imienia), z uznaniem patrzą na swoją pracę. To już koniec przygotowań. Dochodzi godzina XXXX.

Pora iść do domu. W niedzielę szopkę zobaczą wszyscy parafianie.