Choć zapiski parafialne wspominają, że świątynia istniała od 1326 r., to jednak w oficjalnych źródłach informację o kościele można znaleźć dopiero w dokumencie kard. Jana z 14 stycznia 1376 r.

Wiadomo, że do parafii włączone były wówczas wszystkie miejscowości należące do tzw. śląskiej doliny (Bystrzyca Górna, Lubachów, Burkatów i Omieciony). Pierwotna budowla prawdopodobnie była drewniana, jednak z biegiem lat wielokrotnie ją przebudowywano.

Kiedy w XVI w. jeden z właścicieli wsi, rycerz z rodu von Seidlitz, przyjął wyznanie luterańskie, jego śladem poszli inni mieszkańcy. Kościół w Bystrzycy przeszedł w ręce ewangelików, którzy przy nim prężnie działali. „Szczególnie liczne zasługi przypisuje się Wiglasowi von Schindelowi. Z jego inspiracji w 1617 r. dobudowano wieżę. Wojna trzydziestoletnia zmieniła bieg historii: kościół odebrano ewangelikom i przekazano na wyłączność katolikom. Jednak ich niewielka liczba sprawiła, że w 1667 r. Bystrzyca Górna stała się filią parafii w Lutomi. Dopiero w 1852 r. nastąpiła reaktywacja parafii, która otrzymała dwa kościoły filialne: w Modliszowie i Makowicach. W połowie XVII w. świątynia otrzymała wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny” (Schematyzm diecezji świdnickiej).

Po przebudowie w 1854 r. świątynia ze swego pierwotnego kształtu zachowała jedynie średniowieczną wieżę zwieńczoną hełmem. Obecny kościół, murowany, posiada cechy stylu neogotyckiego. W latach 1988–1992 wzniesiono nawy boczne i przód świątyni. Na ścianach widnieje dwanaście całopostaciowych płyt nagrobnych z XVI–XVII w.