Bez maski przed Bogiem

Światła na widowni już przygasły, kurtyna za chwilę pójdzie w górę. Chociaż Czesława od dawna zna swoją rolę na pamięć, to i tak w tym momencie napięcie sięga zenitu. Od 13 lat przed każdą premierą jest dokładnie tak samo, ale Czesława nie zamieniłaby tego na nic innego na świecie. Gra w teatrze nie jest dla niej sposobem na udawanie kogoś innego. Jest innym sposobem wyrażania siebie, swoich emocji i uczuć. – Dla męża zrezygnowałam ze zdawania do szkoły teatralnej, a Bóg po tylu latach spełnia moje dziecięce marzenia – mówi. – To daje mi dużo radości. Być może mogłam zostać zawodową aktorką, teraz jestem tylko amatorem, ale to mi wystarcza. Kiedy wchodzę na scenę, zapominam o wszystkim. Zatapiam się w rolę i gram dla widza. On przyszedł po to, żeby zobaczyć wartościową sztukę, i chcę, żeby ta sztuka zapadła mu w serce – dodaje.

A sztuki, które wystawiają, są na zadziwiająco wysokim poziomie. Począwszy od reżyserii, którą zajmują się profesjonaliści, po grę aktorską amatorów, których widzowie czasem mylą z zawodowcami. Czesława często dostaje role nieoczywiste: gra kobiety zalotne, pełne temperamentu. Ktoś mógłby powiedzieć nawet, że to nie przystoi pobożnej i wierzącej osobie. Ona widzi to inaczej. – Bóg jest cały czas w moim sercu. Przed Bogiem ściągam maskę, a zakładam ją, kiedy wychodzę na scenę. Ten strój, fryzura, charakteryzacja to maska, która pozwala mi lepiej zagrać daną postać. Jestem pełna radości i werwy, więc dostaję takie role i nie przeszkadza mi to – tłumaczy i przekonuje, że jeśli we wszystko, co robi, angażuje się na sto procent, na pewno to się Bogu podoba. – Wszystko można robić na chwałę Boga, nie tylko modlić się cały dzień. Bóg mówi również przez sztukę, przez rzeczy piękne. To też jest rozmowa z Bogiem. Każda sztuka niesie za sobą jakieś przesłanie. Tym przesłaniem może być piękno, jakie ludziom daję – mówi.