To ważne dla wspólnoty mniszej wydarzenie poprzedziło triduum, w czasie którego kapelan kłodzkich klarysek o. Edward Krawczyński przybliżył kolejno życiorysy tych wyjątkowych z rodziny franciszkańskiej kobiet. Franciszkanin przewodniczył również Mszy św. 29 listopada, w czasie której wprowadził relikwie.

- Cieszymy się, że bł. Salomea Piastówna, która była pierwszą klaryską na ziemiach polskich, gości już w naszym klasztorze. Przybyła do nas razem ze św. Kingą i  bł. Jolentą, jej młodszą o 10 lat siostrą. Wszystkie trzy wzrastały w jednej rodzinie, w atmosferze wiary i modlitwy, która umacniała je w różnych okolicznościach życia. Zdumiewająca była ich pokora i ubóstwo, gdy po śmierci swoich mężów zdjęły bogate szaty i przyjęły habity w zakonie św. Klary. Oddały się modlitwie, milczeniu i uwielbieniu Boga. Służyły pokornie swoim siostrom. To dopiero wielkość i hart ducha - podkreśla Matka Maria Rafaela Sosnowska, ksieni wspólnoty.

W czasie Mszy św. o. Edward Krawczyński, korzystając z franciszkańskiego święta Wszystkich Świętych Zakonu Serafickiego, przybliżył charyzmat grupy zakonów, których fundamentem jest duchowość św. Franciszka z Asyżu. Poświęcił też relikwiarze, w których znalazły się doczesne szczątki trzech mieszkanek nieba.

W koncelebrze stanęli: proboszcz miejscowej parafii o. Robert Mól SJ i kustosz sanktuarium św. Franciszka w Jutrzynie ks. Andrzej Jackiewicz. W uroczystości wzięli również udział członkowie Eucharystycznej Staży Honorowej i mieszkańcy Kłodzka, którzy czuwali na modlitwie do późnych godzin nocnych.

Poniżej można znaleźć życiorysy kobiet, których relikwie trafiły do mniszek klarysek:

• bł. Salomea - pierwsza klaryska na ziemiach polskich. Urodzona w 1211 r. w Krakowie, córka księcia małopolskiego Leszka Białego z rodu Piastów i Grzymisławy księżniczki ruskiej. Była starszą siostrą Bolesława Wstydliwego. Zgodnie ze średniowiecznym zwyczajem jeszcze jako dziecko poślubiła Kolomana, królewicza węgierskiego z rodu Arpadów, którego siostrą była św. Elżbieta Węgierska. Małżonkowie złożyli ślub czystości. Po śmierci męża Salomea, która już wcześniej była tercjarką franciszkańską oraz miała kontakt ze św. Agnieszka Praską, w 1245 r. przyjęła habit i złożyła zakonną profesję jako pierwsza duchowa córka św. Franciszka i św. Klary na ziemiach polskich. Założyła pierwszy klasztor klarysek w Polsce w Zawichoście koło Sandomierza, jednak szybko ze względu na niebezpieczeństwo najazdów tatarskich został on przeniesiony do Skały pod Krakowem. Salomea żyła jako klaryska 23 lata, nigdy nie przyjęła funkcji przełożonej, poświęciła się cichej pokucie, modlitwie i kontemplacji, gdyż była „rozpalona miłością do swego Stwórcy!”. Czciła i bardzo kochała Matkę Bożą. Zmarła w 1268 r. w Skale, a pochowana została w kościele oo. Franciszkanów w Krakowie. Papież Klemens X 17 maja 1672 r. zezwolił na jej kult. Bł. Salomea jest patronka Franciszkańskiego Zakonu Świeckich oraz miasta Skały i Zawichostu.
• św. Kinga - urodzona w 1234 r. córka Beli IV króla Węgierskiego i Marii Laskariny. Zwana również Kunegundą. Jej ojciec i mąż bł. Salomei byli braćmi dlatego jako dziecko często bywała na dworze bł. Salomei i Kolomana. Mając 12 lat, poślubiła Bolesława Wstydliwego, brata bł. Salomei. Złożyła ślub czystości i została tercjarką franciszkańską. Jako księżna krakowska i sandomierska przyczyniła się do wydobycia soli w Bochnii Wieliczce, czynnie pomagała swemu mężowi po niszczycielskim najeździe Tatarów, służąc swoim posagiem. Wsparła finansowo m.in. katedrę krakowską oraz liczne klasztory ojców: benedyktynów, cystersów i franciszkanów. Była fundatorką wielu kościołów, sprowadzała zgromadzenia zakonne. Wzięła czynny udział w staraniach o kanonizację św. Stanisława. W uznaniu jej wkładu w dobro księstwa i Kościoła Bolesław za radą biskupa Prandoty wydał 2 marca 1257 w Nowym Korczynie przywilej własności Ziemi Sądeckiej dla swojej małżonki. W 1280 roku, rok po śmierci Bolesława, Kinga ufundowała klasztor klarysek w Starym Sączu, sprowadziła tam siostry z klasztoru w Skale i sama została klaryską. Zmarła 24 lipca 1294, została pochowana w kaplicy klasztoru, a łaski i cuda dokonujące się za jej przyczyną oraz kult, jakim otaczano ją po śmierci, przyczyniły się do uznania jej świętości. Kanonizacji św. Kingi dokonał papież Jan Paweł II 16 czerwca 1999 r. Jest patronką samorządowców i górników wydobywających sól.
• bł. Jolenta - urodzona w 1244 r. córka Beli IV, króla Węgierskiego, i Marii Laskariny, młodsza siostra św. Kingi. Wychowywała się na krakowskim dworze swojej siostry. W 1258 r. wyszła za mąż za księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego. Miała trzy córki, Jadwigę, Elżbietę i Annę. Jadwiga została żoną króla Władysława Łokietka i matką Kazimierza Wielkiego. Wychowywała również dzieci Przemysława I, zmarłego brata jej męża. Bł. Jolenta kochała swego męża i rodzinę, zachęcała go do działalności na rzecz Kościoła i swoich poddanych. Po śmierci męża w 1279 r. razem ze swoją najmłodsza córką Anną wstąpiła do klarysek w Starym Sączu. Ufundowała nowy klasztor klarysek w Gnieźnie, do którego przeniosła się po śmierci św. Kingi. Za datę jej śmierci przyjmuje się 17 czerwca 1304 r. Jej grób wkrótce zasłynął licznymi cudami i stał się miejscem pielgrzymek wiernych. Papież Leon XII zaliczył ją do grona błogosławionych 14 czerwca 1827 r. Średniowieczne imię Jolenta dziś jest znane jako Jolanta, dlatego często w jej biografiach imiona te stosowane są zamiennie. Bł. Jolenta jest patronką rodzin polskich, wielkopolski, archidiecezji gnieźnieńskiej i miasta Kalisza.