Wiemy, kiedy ruszy I Synod Diecezji Świdnickiej

Oczekując Jego przyjścia w chwale

List Pasterski Biskupa Świdnickiego na Adwent 2023 roku

Umiłowani w Chrystusie Panu,
Siostry i Bracia!
 

1. Adwentowe czuwanie

Na progu Adwentu słyszymy Jezusa, który zwraca się do swoich uczniów, czyli także do i nas, i mówi: CZUWAJCIE! To konkretne polecenie naszego Pana staje się zadaniem nie tylko na najbliższy czas przygotowania do świąt Narodzenia Pańskiego, ale jest ciągłym wezwaniem na całe nasze życie. Czuwać to nie znaczy czekać w napięciu i strachu, ale to też nie znaczy czekać bezczynnie. Czuwać po chrześcijańsku to przeżywać każdy dzień w bliskości Pana Boga, to odczytywać codzienność w świetle Słowa, które Pan codziennie do nas kieruje. Czuwać to wreszcie dobrze przeżywać każdą chwilę swojego życia i ufać, że Bóg o nas nigdy nie zapomina. W tym sensie całe nasze życie staje się jednym wielkim Adwentem.

Dobra Nowina, którą przypomina Kościół na początku tego okresu, uświadamia nam, że ostatnie słowo historii nie należy do człowieka, ale do Boga. Obietnica chwalebnego przyjścia Chrystusa na końcu dziejów nie powinna nas napełniać lękiem, lecz ma stać się źródłem nadziei na ostateczne zwycięstwo miłości. Kiedy ze smutkiem czy nawet w poczuciu bezsilności patrzymy na losy świata, w którym jest tyle niesprawiedliwości, wojen i przemocy to właśnie słowo Jezusa ratuje nas od rozpaczy, bo daje nadzieję na Jego ostateczne zwycięstwo. Z tego względu nasze adwentowe i życiowe czuwanie polega na wsłuchiwaniu się w to co mówi do nas Bóg, aby bardziej uwierzyć Jemu aniżeli swoim obawom czy lękom.

Zajęci wieloma pilnymi sprawami, pochłonięci wypełnianiem codziennych obowiązków łatwo zapominamy o tym co najważniejsze. Tymczasem doświadczenie poważnej choroby, strata kogoś bliskiego także toczące się wojny mogą nam uświadomić, jak kruche jest nasze życie i że nie warto tracić czasu na to, co pozorne. Aby nie zmarnować danego nam czasu i nie ulec ciągłej gonitwie za codziennością, powinniśmy zdecydować się na kształtowanie w sobie postawy czuwania.

Pierwszym, chyba najprostszym krokiem na drodze czuwania jest zatrzymanie się przy swoich myślach, pragnieniach i uczuciach. Kiedy zaczynamy siebie słuchać, możemy także usłyszeć, co Bóg mówi do nas. Pamiętajmy, że On nie przestaje do nas mówić. Zawsze czyni to z miłością i bardzo delikatnie. Wymaga to cierpliwości i ciszy. Jeśli się temu poddamy to z czasem przekonamy się, jak nasze czytanie i słuchanie słowa Bożego zacznie nas uspakajać, a także wewnętrznie porządkować. Wystarczy kilka minut, aby w gwarze codziennych spraw zatrzymać się przy Ewangelii. Tak jak każda droga, również droga czujnego i uważnego słuchania słowa Bożego wymagają pierwszego kroku i wierności. Każdy następny będzie już łatwiejszy. Szybko odkryjemy jak Słowo Jezusa przywraca nadzieję i pokój, odbiera lęk i codzienne zmartwienia.

2. Maryja Matką naszego czuwania

Matką naszego czuwania i słuchania Boga jest Maryja, która jako pierwsza przeżyła swój adwent, oczekiwanie na narodziny Zbawiciela. Adwent jest czasem, kiedy możemy odnowić naszą relację z Maryją, Matką Słowa Bożego. Ona pokazuje nam, co to znaczy czuwać i słuchać. Zajęta codziennością nie traci uważności na przychodzącego Boga, który posyła do Niej swojego Archanioła Gabriela. Zwiastowanie, czyli przemieniające Maryję spotkanie ze słowem Bożym, dokonało się nie w przestrzeni sakralnej, ale w samym centrum Jej zwyczajnego życia: w Nazarecie, w domu, kiedy była u siebie, pośród swoich codziennych spraw. Maryja szuka zrozumienia Dobrej Nowiny, którą przekazuje Jej Gabriel, ale jeszcze bardziej „wierzy Bogu na słowo” i jest gotowa zdać się całkowicie na to Jego Słowo. Ufa, że się nie zawiedzie, bo Bóg mówi prawdę i nie zmienia zdania.

Uczestnicząc w Mszach św. roratnich możemy uczyć się od Maryi słuchania, rozważania i zachowywania słowa Bożego. W ten sposób będziemy nie tylko dobrze przygotowani na Boże Narodzenie, ale może zmienić się nasze nastawienie i przeżywanie rozmaitych spraw naszego życia. Skoro nawet ludzkie słowa życzliwości i wsparcia są dla nas ważne i mają znaczenie, to o ileż bardziej słowo Boże może realnie umocnić i zmienić na lepsze nasze relacje z innymi. Bardzo dobrze wiemy, jak te relacje w ostatnim czasie zostały osłabione czy nawet zniszczone.

Jak co roku Adwent to także początek realizacji nowego programu duszpasterskiego, który tym razem będzie przebiegał pod hasłem: Uczestniczę we wspólnocie Kościoła. Wchodząc w nowy rok liturgiczny otrzymujemy ważną podpowiedź, która odnosi się do naszego czuwania i słuchania Słowa Bożego. Jesteśmy bowiem wspólnotą uczniów Jezusa, a nasze życie duchowe i rozwój wiary nie dotyczą tylko nas indywidualnie, ale zawsze dokonują się w odniesieniu do innych.

Jesteśmy Kościołem założonym przez Jezusa. Aż do końca świata jako lud zjednoczony jednością Ojca, Syna i Ducha Świętego (LG 4), pielgrzymujemy razem na drodze wiary. To w Kościele przyjmujemy sakramenty święte, począwszy od chrztu, w Kościele słuchamy i uczymy się żyć Słowem Bożym. Kościół jest naszym domem, trzeba abyśmy w nim czuli się jak u siebie, każdy zgodnie ze swoim powołaniem i na miarę osobistych możliwości. Przypominając sobie o zaproszeniu do uczestnictwa we wspólnocie Kościoła, odkrywamy, że jesteśmy nawzajem za siebie odpowiedzialni i możemy sobie nawzajem wiele ofiarować.

Jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół jest jednocześnie Kościołem złożonym z nas grzeszników. W nim otrzymujemy to, co najświętsze, ale także w Kościele przeżywamy nasze słabości i kryzysy. Dzięki posłudze Kościoła doświadczamy Bożego miłosierdzia w sakramencie pokuty i pojednania. W Kościele uczymy się kochać bardziej, przyjmujemy wezwanie do nawrócenia i do zaufania Bożemu miłosierdziu. Jesteśmy w Kościele, aby wierzyć w Ewangelię i tak jak św. Jan Chrzciciel wskazywać swoim życiem na Jezusa.

Weźmy zatem sobie mocno do serca słowa, które dzisiaj słyszymy w pierwszym czytaniu z Księgi Izajasza: A jednak, Panie, Ty jesteś naszym Ojcem. My jesteśmy gliną, a Ty naszym Twórcą. Wszyscy jesteśmy dziełem rąk Twoich (Iz 64, 7). Wierzymy w Boga, który jest naszym Ojcem i troszczy się o nas. Wyszliśmy z Jego rąk i On nie przestaje osłaniać nas przed tym, co nam szkodzi. A my ze swej strony możemy pozwolić się Mu kształtować, przyjmując – tak jak Maryja – Jego Słowo, które daje nam życie.

3. Zapowiedź Pierwszego Synodu Diecezjalnego

Umiłowani Diecezjanie!

Przed nami ważne wydarzenie. Oficjalnie zapowiadam dziś Pierwszy Synod diecezji świdnickiej. Jego inauguracyjna sesja zaplanowana jest w przeddzień uroczystości Zesłania Ducha Świętego, 18 maja 2024 r. Po konsultacjach z wiernymi oraz osobami zaangażowanymi w życie Kościoła diecezjalnego, a także po zasięgnięciu opinii Rady Kapłańskiej uznałem, że z okazji zbliżającej się 20. rocznicy ustanowienia diecezji świdnickiej nadszedł czas, by odważnie podjąć refleksję nad tajemnicą Kościoła, któremu na imię diecezja świdnicka. Chcemy odważnie i z miłością mówić o Kościele, który kochamy, myśleć o przyszłości w kontekście aktualnych wyzwań, a także realnie wpływać na jego kształt. To nasze wspólne dzieło wpisuje się w trwający aktualnie synod Kościoła powszechnego, ale też w jakiś sposób jest naturalną konsekwencją programu duszpasterskiego na temat Kościoła i naszego odkrywania w nim swojego miejsca.

Już dzisiaj zapraszam Was do serdecznej modlitwy za dzieło Pierwszego diecezjalnego Synodu. Niech ta modlitwa codziennie nam towarzyszy:

Modlitwa za Synod

Panie Jezu Chryste, Ty ustanowiłeś swój Kościół na fundamencie Apostołów i powierzyłeś mu misję głoszenia Ewangelii wszystkim ludziom. Prosimy Cię, wejrzyj łaskawie na swój lud zgromadzony w Kościele Świdnickim.

Przenikaj światłem Ducha Świętego naszego biskupa i wiernych diecezjalnej wspólnoty. Błogosław dziełu Pierwszego Synodu, aby jeszcze owocniej wypełniana była posługa słowa i sakramentów św.; posługa nauczania, uświęcania i rządzenia.

Pomóż nam, w zmieniającej się rzeczywistości patrzeć na Jezusa, „który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala”, byśmy umieli właściwie odczytywać znaki czasu, z nadzieją zmierzać ku przyszłości i zgodnie z Twoją wolą wypełniać powierzone nam zadania. Prosimy o to przez tegoż Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Maryjo, Matko Kościoła – módl się za nami

św. Stanisławie, biskupie i męczenniku – patronie naszej diecezji – wstawiaj się za nami u Boga.

św. Janie Pawle Wielki – módl się za niami!

† Marek Mendyk

Biskup Świdnicki