Gość przekonywał, że Bóg może działać tam, gdzie człowiek sądzi, że się do czegoś nie nadaje. Opowiadał, że w ostatnich latach, jeżdżąc po różnych wspólnotach, zauważył, że coraz więcej osób jest przekonanych, że budowanie relacji i uczestniczenie we wspólnocie Kościoła nie jest dla nich. Przytoczył historię trzech osób – Piotra Pustelnika, zdobywcy korony Himalajów, kard. S. Wyszyńskiego i Teresy z Lisieux – które wydawały się przeciętne, były schorowane, zmagały się ze słabościami, lecz mimo to osiągnęły wiele. – Katujemy się, że czegoś nie potrafimy, a Bóg cieszy się z tego, że w ogóle przy Nim jesteśmy. Mała Tereska w swoim „Dzienniku duszy” żaliła się, że zasypia na adoracji, a została doktorem Kościoła. Jeżeli ona czegoś takiego nie potrafiła, to czym my się przejmujemy? To samo w przypadku kard. Wyszyńskiego, którego nie chciano dopuścić do święceń, bo „bardziej nadawał się na cmentarz niż do ołtarza” – mówił, zwracając uwagę, że prawdziwe nawrócenie dokonuje się nie wtedy, gdy człowiek zachłyśnie się Panem Bogiem, lecz wtedy, gdy doświadczy swojej słabości.