Powrót na koniec świata

Były trzy. Jedna zmarła, druga się rozchorowała. Wtedy zarząd zgromadzenia podjął decyzję o zawieszeniu placówki. Jednak gdy inne zgromadzenia liczebnie się zwijają, Misjonarki Krwi Chrystusa na powołania nie mogą narzekać. Po trzech latach przerwy ponownie rozpoczęły pracę w Wilkanowie.

Jak owce między wilki

Dla s. Danuty, s. Anastazji, s. Joanny Marii i s. Jany mógł to być koniec świata. Jednak siostry związane wcześniej raczej z północnymi rejonami Polski nie zostały tu wysłane za karę. Właściwie same tego chciały. – Zanim tu wróciłyśmy, miałyśmy wybory nowego zarządu. Wiadomo było, że po kapitule zostaną podjęte decyzje odnośnie do tego domu. Słyszałam wewnętrzny głos, aby powiedzieć matce generalnej, że zgłaszam swoją gotowość do pracy w tym miejscu. Nie wiem dlaczego – ostatni raz byłam tutaj przejazdem 13 lat temu – mówi przełożona wilkanowskiego domu s. Danuta.

I tak we cztery znalazły się na końcu świata, który dla mieszkańców Wilkanowa, mieszkających tu już od pokoleń, jest przecież centrum życia. Ale jeśli koniec świata ma swój koniec, to jest nim bez wątpienia posesja pod numerem 181 w Wilkanowie. Położona na uboczu, niemal na końcu wsi, przez którą przepływa Wilczka, nazywana też Wilczym Potokiem. Jednak mieszkającym tu ludziom daleko do wilków. Jedynym porównaniem może być wyłącznie ich wilczy apetyt. – Z perspektywy pracy w różnych częściach Polski urzeka mnie prostota mieszkających tutaj ludzi. Odnoszę wrażenie, że cieszą się ze wszystkiego, co możemy im dać – podkreśla s. Danuta.

oceń artykuł