Przyszłość dzieci w naszych rękach

Marsz dla Życia i Rodziny to cykliczny pochód odbywający się w wielu polskich miastach, którego celem jest publiczne wyrażenie przywiązania do wartości życia ludzkiego - od poczęcia do naturalnej śmierci - oraz do rodziny opartej na małżeństwie kobiety i mężczyzny, otwartej na przyjęcie i wychowanie dzieci. Pierwszy marsz zorganizowano w Warszawie 4 czerwca 2006 r. i od tamtej pory wydarzenie odbywa się co roku w wielu miastach, gromadząc coraz większą liczbę uczestników.

Jednym z takich miejsc jest Świdnica, gdzie od 2011 r. organizują go Fundacja "Małżeństwo Rodzina" wraz ze wspólnotą Domowego Kościoła. Tegoroczna edycja odbędzie się 21 września i rozpocznie Mszą św. o godz. 13 pod przewodnictwem biskupa świdnickiego Marka Mendyka. Po jej zakończeniu uczestnicy wyruszą z pl. św. Jana Pawła II ulicami miasta w kierunku prowadzonego przez ojców paulinów sanktuarium św. Józefa Oblubieńca NMP przy ul. Kotlarskiej.

Na miejscu organizatorzy przygotowali konferencję nt. "Empatycznej komunikacji jako fundamentu przyszłości naszych dzieci", którą wygłosi Magdalena Łabaniec. - Dzisiaj dzieci i młodzież mierzą się z samotnością, presją i zagrożeniami, których często nie widzimy na co dzień. Podczas konferencji dowiecie się, jak poprzez prostą, codzienną rozmowę możemy wzmacniać odporność psychiczną naszych dzieci, w jaki sposób budować z nimi jakościowe relacje oparte na szacunku i zrozumieniu, jak chronić je przed zagrożeniami współczesnego świata - reklamuje prelegentka.

Po konferencji będzie możliwość zapisania się na bezpłatne warsztaty komunikacji empatycznej, które w Diecezjalnej Specjalistycznej Poradni Rodzinnej w Świdnicy od 1 października do 3 grudnia w każdą środę poprowadzi M. Łabaniec. Szczegóły na miejscu.

Dodajmy, że komunikacja bez przemocy (Nonviolent Communication, NVC) to podejście stworzone przez Marshalla Rosenberga, które ma za zadanie budowanie porozumienia opartego na szacunku, empatii i autentycznym kontakcie. Jej fundamentem jest przekonanie, że każdy człowiek kieruje się potrzebami, a konflikty rodzą się najczęściej nie z samej różnicy potrzeb, ale ze sposobu, w jaki próbujemy je realizować.

Podstawowym założeniem NVC jest oddzielenie obserwacji od ocen. Zamiast interpretować i oceniać zachowanie innych, zachęca się do opisywania faktów w możliwie neutralny sposób. Dzięki temu komunikat staje się klarowny i mniej podatny na wywoływanie reakcji obronnych. Drugim filarem jest rozpoznawanie i wyrażanie uczuć. W NVC nie chodzi o etykietowanie innych, lecz o nazwanie własnych emocji, które pojawiają się w odpowiedzi na konkretne sytuacje. Świadomość uczuć pozwala lepiej zrozumieć siebie i otworzyć przestrzeń na dialog. Trzecim elementem jest identyfikacja potrzeb stojących za uczuciami. Rosenberg podkreślał, że każda emocja sygnalizuje spełnienie lub brak jakiejś uniwersalnej potrzeby - takich, jak bezpieczeństwo, akceptacja, autonomia czy kontakt z innymi. Zrozumienie potrzeb - zarówno własnych, jak i cudzych - umożliwia odejście od rywalizacji ku współpracy. Ostatnim krokiem jest formułowanie próśb, zamiast żądań. Prośba w duchu NVC jest konkretna, możliwa do spełnienia i otwarta na odmowę. Chodzi o zaproszenie do współdziałania, a nie wymuszenie określonego zachowania.

Całość procesu można streścić w czterech krokach: obserwacja - uczucia - potrzeby - prośba. To proste narzędzie służy do budowania dialogu, w którym liczą się szczerość, uważność na siebie i drugiego człowieka, a także szukanie rozwiązań, które uwzględniają potrzeby wszystkich stron.