Nie żyje kard. Gulbinowicz. Był związany z diecezją świdnicką

Od początku towarzyszył diecezji świdnickiej w najważniejszych momentach. 24 lutego 2004 r. w kurii biskupiej we Wrocławiu, w samo południe, to kard. Henryk Gulbinowicz ogłosił jej powstanie i nominację ks. Ignacego Deca na pierwszego jej biskupa. Miesiąc później, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, tj. 25 marca, w świdnickiej katedrze odbyły się uroczyste święcenia biskupie i ingres do nowo ustanowionej katedry (więcej: Utworzenie diecezji świdnickiej).

- Głównym konsekratorem był kard. Henryk Gulbinowicz, którego o to poprosiłem. Asystowali mu bp Tadeusz Rybak i bp Józefa Pazdura, moi wychowawcy z wrocławskiego seminarium. Homilię natomiast wygłosił abp Józef Kowalczyk, nuncjusz apostolski, który wcześniej osobiście poinformował mnie o decyzji Ojca Świętego. Przyjechał także abp Michalik, nowo wybrany przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski. Łącznie było 28 biskupów i prawie 400 kapłanów. Było też wielu wiernych świeckich, którzy wypełnili świątynię po brzegi - wspomina bp Ignacy. 

Później wielokrotnie odwiedzał diecezją przy okazji Dni Papieskich (Kardynał świętował w Świdnicy), epilogu pielgrzymki (Kardynał, który pozostał człowiekiem) czy 15. rocznicy ingresu biskupa (Główne uroczystości w 15. rocznicę ingresu biskupa diecezji świdnickiej). Tutaj obchodził również swojej jubileusze, w czasie których kierowano wobec niego wiele ciepłych słów (Bliski i wierny, Duszpasterz spokojny).

Nie sposób też wymienić wszystkich parafii, które utworzył na terenie diecezji świdnickiej, poświęconych czy wizytowanych kościołów, a nade wszystko osób, którym udzielił sakramentu bierzmowania. 

Przypomnijmy, że Henryk Roman Gulbinowicz urodził się 17 października 1923 roku w Wilnie. Był doktorem teologii, rektorem Wyższego Seminarium Duchownego „Hosianum” w Olsztynie w latach 1968–1970.  W 1970 r. otrzymał święcenia biskupie z rąk ks. kard. Stefana Wyszyńskiego. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Patientia et caritas”.

Pełnił funkcję administratora apostolskiego w Białymstoku w latach 1970–1976. W styczniu 1976 r. mianowany został arcybiskupem metropolitą wrocławskim po zmarłym kard. Bolesławie Kominku. Kierował archidiecezją wrocławską do 2004 roku. W 1985 roku otrzymał kapelusz kardynalski.

Doktor teologii, doktor honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, Politechniki Wrocławskiej i Akademii Medycznej im. Piastów Śląskich we Wrocławiu. Były członek Kongregacji: ds. Kościołów Wschodnich, ds. Duchowieństwa, ds. Ewangelizacji Narodów, kanonik Kapituły Warmińskiej we Fromborku, Kawaler Orderu Orła Białego.

6 listopada w wyniku przeprowadzonego dochodzenia w sprawie oskarżeń wysuwanych pod adresem kard. Henryka Gulbinowicza w związku z molestowaniem, czynami homoseksualnymi i współpracą z ówczesną Służbą Bezpieczeństwa, Stolica Apostolska podjęła w stosunku hierarchy sankcje dyscyplinarne, m.in. pozbawiając go prawa do nabożeństwa pogrzebowego w katedrze i pochówku w katedrze. 

Zmarł 16 listopada 2020 r. w dniu święta Najświętszej Maryi Panny Ostrobramskiej, Matki Miłosierdzia.